Het sprookje van mevr. Paesschierssens
Er was eens…
Zo beginnen alle sprookjes. En wie graag sprookjes leest (of las), weet dat er een aantal vaste elementen in voorkomen, waaronder een ‘happy end’.
Gelukkig is onze algemeen directeur, Mevr. Sigrid Paesschierssens, pas dit schooljaar beginnen schrijven aan haar en ons OLVI-verhaal.
We gaan even terug in de tijd, schrijven verder in het nu en blikken vooruit in de toekomst.
Lezen jullie mee?
Ik was werkzaam in de privé-sector gedurende vele jaren. Na een tijdje ga je voor jezelf na of je aan iets nieuws toe bent, waarin je je kennis, wijsheid en kwaliteiten nóg meer kan ontwikkelen.
De stap naar het onderwijs werd gezet: in een school in Mortsel gaf ik o.a. het vak economie, aangevuld met beleidsondersteunende taken. Ik hield ervan. Het gaf me het gevoel dat ik mensen kon verbinden en met hen kon communiceren, wat het nóg leuker maakte.
Dankzij deze taken – die ik gaandeweg meer en meer verdiepte en uitbouwde – ontstond het idee om directeur te worden. Ik kreeg veel steun van de directie van de school waar ik lesgaf. Hij geloofde in mij, waardoor mijn vertrouwen in wat ik deed groeide. Uit dit hele proces vloeide voort dat ik mijn eigen loopbaan in handen nam.
Dit liep echter niet al te vlot, want als leerkracht heb je een eerder vlakke loopbaan. Hier kon ik niet verder doorgroeien, niet voluit gaan. Daarom werd ik lid van een beleidsgroep waarin ik als leerkracht tewerkgesteld werd. Ook al bood de groep veel directiefuncties aan, ik solliciteerde voor geen enkele. Ik vond het immers beter om buiten dit korps een taak te vervullen, omdat men op deze manier mij met een frisse, neutrale blik zou kunnen zien.
Op een dag zag ik dan de vacature van OLVI. Ik bekeek ze .. en legde ze prompt weer weg. Toch bleef het stemmetje binnenin me herinneren aan dit bericht. ‘Misschien… misschien eventjes weer lezen.’ En zo geschiedde.
Deze keer was het raak: mijn enthousiasme en aandacht waren nu ten volle gewekt. Ik besloot om dhr. Van Zwynsvoorde, de toenmalige directeur, een e-mail te sturen, twee dagen voor de deadline van de vacature.
Alle twijfels waren verdwenen. Iets in mij vertelde me dat OLVI de juiste school was. Te meer omdat ik liever als directeur in een multiculturele school, dan bijvoorbeeld in een college aan de slag wilde gaan.
Een belangrijk moment! De uitnodiging van de Raad van Bestuur viel in mijn mailbox. Daarop volgde het gesprek waar mijn kennis werd getoetst, geschetst werd wie ik ben en welke soort beslissingen ik zou nemen in bepaalde situaties. Gelukkig was ik daarop goed voorbereid en zonder veel moeite kreeg ik een positieve evaluatie.
De volgende uitdaging: me voorstellen aan de directeurs van de lagere scholen (mw. Gielis en mw. Coopman) en de toekomstige collega’s van de 3 campussen: dhr. Van Zwynsvoorde, mw Triest, dhr. Smits en mw. Verbeeck. Voor de voltallige directie heb ik mijn uiteenzetting gedaan. Na enkele dagen kwam dan de verlossende boodschap dat ik de functie mocht bekleden.
Ik was zeer blij met deze beslissing én dat ik de juiste keuze had gemaakt. Mijn hart én verstand hadden me de juiste weg getoond, waardoor ik tijdens dit ganse proces geen angst had.
Dag per dag schrijven we nu verder aan dit OLVI-verhaal. Samen met iedereen die de school maakt wie tot ze is. Ik ben dankbaar voor de mooie kansen die het leven me biedt.
Laat mijn verhaal misschien wel een bron van inspiratie zijn voor jou, beste lezer, zodat ook jouw verhaal een mooi verhaal is. Geschreven van moment tot moment. En hopelijk ook met een happy end.
E.VS. en M.J.